Όταν ξεκινάμε βέβαιοι
για την αποτυχία
συλλογιζόμαστε τι μας
κάνει να πέφτουμε
κι ύστερα τι μας φέρνει
ν’ ανθίζουμε αυτό το πέσιμο;
Πριν ξεκινήσουμε την
τελευταία φορά, λέγαμε:
πως θα ξοδέψεις τέτοιο
δρόμο μ’ ένα ρόδο στην καρδιά σου;
-έχοντας την αντοχή
μόνο στη θύμηση περασμένων;-
Υπάρχει πάντα κάτι, λέω
τώρα,
ύστερ’ από τόσες
αποτυχίες
μια ανακωχή μ’
ανθισμένο χαμόγελο:
Το πρώτο χελιδόνι στον
κάμπο που ακόμη δεν ξύπνησε,
-μια γλάστρα θυμάμαι
που είδα εγώ πρώτος τον ανθό της·
φώναξα μεθυσμένος: το
πρώτο ρόδο! και μέσα μου
γαλήνεψε όλ’η
φουρτούνα…-
Έτσι σου συνεχίζουμε
τώρα το γράμμα μας.
Δύσκολη και δίχως
ελπίδα!- γι’ αυτό δοκιμάζω τη φωνή μου,
παρακάτω σου γράφω για
τον πυρετό μας
που μετριέται σε
περιπλάνηση
στο αττικό τοπίο που
ξέρεις μ’ άλλα μάτια απ’ τα δικά μου.
Χτες το πρωί λοιπόν
καθώς έφτανε η ώρα μας
σε βραδιασμένους πια
στίχους να δοξάζουμε
τη διάθεση τούτη,
μουρμούριζα ευλογώντας
την απόσταση
που μου παίρνει
δίνοντάς μου τέτοιες ώρες…
0 Σχόλια