«Η απρόσμενη» του Ορέστη Αλεξάκη

Όμως

ποια να ’σαι Εσύ που αιφνιδιάζεις

–με τόση λάμψη τόση μουσική–

το σκυθρωπό βασίλειο της σιωπής μου;

Που χείμαρρος φωτός εισβάλλεις ξάφνου

σ’ αυτά τα ειρηνικά σκιόφωτα όπου

χρόνια και χρόνια τώρα συντηρώ

τις λιγοστές αναιμικές μου μνήμες;

Μ’ αυτή την εκτυφλωτική ομορφιά;

Μ’ αυτή την εκκωφαντική σου παρουσία;

Τι ανακαλεί στο βλέμμα μου η μορφή σου;

Ποιον ουρανό; Ποια μακρινή πατρίδα;

Κι αυτό το αστραφτερό χαμόγελό σου

–σαν άξαφνη αστραπή σε μαύρο φόντο–

ποιο ανέφικτο υπαινίσσεται και ποιες

ακτές πέραν του χρόνου προφητεύει;

Στο φρύδι του γκρεμού με καρτερείς

και με χαμόγελο ήρεμο μου γνέφεις

ανύπαρκτα φτερά να εμπιστευθώ·

παγιδευμένες πτήσεις να τολμήσω.

Λογοτεχνικό περιβόλι!