Δυό επίκαιρα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου που όλοι πρέπει να θυμηθούμε...

Δυό επίκαιρα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου που όλοι πρέπει να θυμηθούμε...



 






Σήμερα που η πατρίδα μας περνάει την πιο δύσκολη καμπή με τις συμφωνίες και τα μνημόνια, για μια πλήρη παγκόσμια υποταγή, ανατρέχω στον Ανδρέα Κάλβο τον μεγάλο ποιητή, να θυμηθούμε τους στίχους του  να προβληματιστούμε και να δούμε πως η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται αφού δεν μαθαίνουμε τίποτε σαν Έλληνες από το παρελθόν μας.
Να θυμίσω πως η  έκτη ωδή, οι ευχές, γράφτηκε το 1825, το έτος που η Ελλάδα με μια συμφωνία δέχθηκε επίσημα την αγγλική προστασία, και η οποία έμεινε έπειτα  γνωστή ως «Πράξις Υποταγής».
 

"ᾨδ κτη, Α εχαί"
α
Τς θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τ κύματα
ν πνίξουν τν πατρίδα μου
σν πελπισμένην,
ρημον βάρκαν. 
β
Στν στεριάν, ς τ νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
ν δ παντο χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαος κα λπίδας. 
γ
Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι ο λληνες
ν τρέχωσι τν κόσμον,
μ ξαπλωμένην χερα
ψωμοζητοντες· 
δ
Παρ προστάτας νχωμεν.
Μ ποτ δν θάμβωσαν
πλούτη μεγάλα νόματα,
μ ποτ δν θάμβωσαν
σκήπτρων κτνες. 
ε
ν πόταν πεθαίν
πονηρς βασιλες
σβυν᾿ νύκτα ν᾿ στρον,
θελον μείνει λίγα
οράνια φτα. 
ς
Τ χέρι πο προσφέρετε
ς προστασίας σημεον
ες ξένον θνος, πνιξε
κα πνίγει τος λαούς σας,
πάλαι, κα κόμα. 
ζ
Πόσοι πατέρες δίδουσιν,
χι ψωμί, φιλήματα
ς τ πεινασμένα τέκνα τους,
ν λάμπουν ς τ χείλη σας
χρυσ ποτήρια! 
η
ταν π τ σκπτρά σας
νέους λαος καλετε,
νέους δρτας θέλετε
σες δι ν πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως, 
θ
Τ ξίφη πο φυλάγουσι
τ τρέμοντα βασίλειά σας,
τ ξίφη πο τρομάζουσι
τν ρετήν, κα σφάζουσι
τος λειτουργούς της. 
ι
Θέλετε θησαυρος
πολλος δι ναγοράσητε
κρότους χειρν κα παίνους,
κα τ᾿ πιστον θυμίαμα
τς κολακείας. 
ια
μες δι τν σταυρν
νδρείως περμαχόμεθα
κα σες βοηθήσατε
κρυφ τος πολεμοντας
σταυρν κα λήθειαν. 
ιβ
Δι ν θεμελιώσητε
τν τυραννίαν τιμτε
τν σταυρν ες τς πόλεις σας,
κα ατν πολεμήσατε
ες τν λλάδα. 
ιγ
Κα τώρα ες προστασίαν μας
τ χέρια σας πλόνετε!
τραβήξετέ τα πίσω·
βλέπει θες κα στράπτει
δι τος πανούργους. 
ιδ
ταν τ δένδρον νέον
βασάνιζον ο νεμοι,
τότε βοήθειαν θελεν,
νδυναμώθη τώρα
φθάνει σχύς του. 
ιε
Τ ξίφος σφίγξατ᾿ λληνες -
τ μμάτιά σας σηκώσατε -
δού - ες τους ορανος
προστάτης θες
μόνος σας εναι. 
ις
Κα ν θες κα τ᾿ ρματα
μς λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ν χρεμετήσωσι
ς τν Κιθαιρνα Τούρκων
γριαι φορδες. 
ιζ
Παρά.... Α, σον εναι
τυφλ κα σκληροτέρα
τυραννίς, τοσοτον
ταχυτέρως νοίγονται
σωτήριοι θύραι. 
ιη
Δν μ θαμβόνει πάθος
κανένα· γ τν λύραν
κτυπάω, κα λόρθος στέκομαι
σιμ ες το μνήματός μου
τ᾿ νοικτν στόμα.
                                              ** 



«Ωδή τετάρτη, Ες Σάμον»
α.
σοι τ χάλκεον χέρι
βαρ
το φόβου ασθάνονται,
ζυγ
ν δουλείας, ς χωσι·
θέλει
ρετν κα τόλμην
λευθερία. 
β.
Α
τ (κα μθος κρύπτει
νο
ν ληθείας) πτέρωσε
τ
ν καρον· κα ν πεσεν
πτερωθες κ᾿ πνίγη
θαλασσωμένος· 
γ.
φ᾿ ψηλ μως πεσε,
κα
πέθανεν λεύθερος. -
ν γένς σφάγιον τιμον
νς τυράννου, νόμιζε
φρικτ
ν τν τάφον. 
δ.
Μοσα τ κάριον πέλαγος
χεις γνωστόν. Ν Πάτμος,
ν
α Κορασσίαι, κ᾿ Κάλυμνα
πο
τρέφει τς μελίσσας
μ
ὲ᾿ θέριστα νθη. 
ε.
Ν τς λόης νσος,
κα
Κς ετυχεστάτη,
τις το κόσμου χάρισε
τ
ν πελλν κα θάνατον
τ
ν πποκράτην. 
ς.
δο κα μέγας τρόμος
τ
ς σίας γς, Σάμος·
πλέξε δι
᾿ ατν τν στέφανον
μνητικν κα αώνιον
λυρικ
κόρη. 
ζ.
Ατο, νθυμσαι, γέμιζες
το
τέιου νακρέοντος
χαρμόσυνον κρατ
ρα,
κ
᾿ στρωνες δι τν γέροντα
δροσόεντα ρόδα. 
η.
Ατο, το μήρου δίδασκες
τ
δάκτυλα ν τρέχουσι
μ
ὲ᾿ τν δν συμφώνως,
ταν τ ργα στόρει
θε
ν κα ρων. 
θ.
Ατο, τ χρυσ πη
μψύχωνες κείνου,
δι
᾿ ο τ νέφη σχίσθησαν
κα
τν στρων φάνηκεν
ρμονία.
ι.
κατοικία Ζεφύρων,
ταν λλο το λίου
καίουν τ
βουν κτνες,
τν χειμνα νύκτα
κόπτ
τς βρύσεις· 
ια.
σ νθηρν τ στθος σου,
φαιδρ
ν τν ορανν
χεις, κα π τ δένδρα σου
πολλ
πάντοτε κρέμεται
καρποφορία. 
ιβ.
Καθ
ς προτο νυκτώσ,
μέσα ε
ς τν κυανόχροον
α
θέρα, μόνος φαίνεται
λάμπων γλυκ
ς στέρας
τ
ς φροδίτης. 
ιγ.
Καθς μυρτι περήφανος
π᾿ νθη φορτωμένη
κα
π δροσιν στράπτει,
ταν αγ χρυσόζωνος
τ
ν χαιρετά· 
ιδ.
Οτω τ κμα κάριον
κτυπο
σα βάρκα, βλέπει
σ
ες τ νησία νάμεσα
λαμπρ
ν κα ψηλοτάτην,
κα
γαλλιάζει. 
ιε.
Τί γίνηκαν μέραι,
τε ες τς κορυφς
το
Κερκετέως δενδρόεντος
χόρευον τέχναι
στεφανωμέναι. 
ις.
ρχονται, μακαρία
ν
σος, ρχονται πάλιν·
τ
προμηνύουσι τ᾿ ντρα σου
φλογώδη,
ξ ν μυρίαι
μάχαιραι
κβαίνουν. 
ιζ.
ς σφκες μαζόνονται
π τ λίγα λείψανα
σπαραγμένης
λάφου,
ταύρου πο κατάντησε
δε
πνον λεαίνης, 
ιη.
λλ᾿ ν βροντήσ ξαίφνης,
πετάουν ε
θς κα φίνουσι
τ
ν ποθητν τροφήν,
π τ δένδρα φεύγουσαι
κα
π τος βράχους· 
ιθ.
Οτως, ες τ παράλια
σιατικά, τ πλήθη
γαρην ναρίθμητα
βλέπω
ν πισωρεύονται,
μως ματαίως. 
κ.
Σάλπιγγα μεγαλόφθογγος
«ο
Σάμιοι», κράζει, «ο Σάμιοι»
κα
δο τ πόδια τρέμουσι
μυρίων
νδρν κα λόγων
θορυβουμένων. 
κα.
«Ο Σάμιοι»· - κα σκορπίσθησαν
τ
ν πίστων α φάλαγγες. -
, τί, δειλοί, δν μένετε
ν δτε, ν τ σπαθί μας
κοπτερ
ν ναι; 
κβ.
ρχονται, πάλιν ρχονται
χαρ
ς μέραι, Σάμος·
τ
προμηνύουν ο θρίαμβοι
πολλο
κα θαυμαστοί,
πο
σ δοξάζουν. 
κγ.
Νσος λαμπρ εδαιμόνει·
τε δουλεία σ μαύρονε,
σ
᾿ εδον· μποτε νλθω
ν φιλήσω τ λεύθερον
ερόν σου χμα. 
κδ.
Ἐὰν φιλοτιμούμεθα
ν τν ξαναποκτήσωμεν
μ
᾿ δρωτα κα μὲ᾿ αμα,
καλ
ν εναι τ καύχημα
τ
ς ρχαίας δόξης.




Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια